Le Marche

… Le Marche is het meest typische Italiaanse landschap en net zoals Italië met zijn landschappen en kunstwerken een distillatie van de wereld is, is Marche een distillatie van Italië … Guido Piovene, “Reis naar Italië”

De regio Marche heeft een oppervlakte van 9366 km²; Volgens de volkstelling van 2001 bedroeg de bevolking 1.470.581 (152 inwoners per vierkante kilometer).

Het ligt aan de Adriatische kant van het Umbrisch-Marche-deel van de Apennijnen, ruwweg tussen de Foglia-vallei in het noorden en de Tronto-vallei in het zuiden.

De hoofdstad van de regio is Ancona. andere provinciehoofdsteden zijn Ascoli Piceno, Fermo, Macerata, Pesaro en Urbino.

De vlaktes van de regio Marche zijn niet erg uitgestrekt, maar intens gecultiveerd en bewoond; De kustlijn is op sommige stukken van groot naturalistisch belang; De bergen, vaak wild, kenmerken het binnenste gebied.

Maar het meest typische landschap van de regio, het landschap dat het het meest kenmerkt, is waarschijnlijk het grote heuvelachtige gebied, dat bijna volledig bestaat uit een polychroom mozaïek van gecultiveerde velden, dat geen exact equivalent heeft in andere Italiaanse regio’s.

Naast het profiel en de aard van het terrein van de heuvels, werd hun uiterlijk zeker bepaald door de lange duurzaamheid van deelpacht in de regio. Deelpacht werd uitgevoerd met een groot aantal kleine percelen, eigendom van landeigenaren, maar gecultiveerd en bewoond door boerenfamilies die er hun enige levensonderhoud aan ontleenden. En die vruchtbare heuvels zagen eruit als een reeks vierkanten van verschillende kleuren, afhankelijk van de gewassen die er waren, en de boerderijen werden in de velden geplaatst.

Deze sociaal-ecologische situatie is aanzienlijk veranderd na de industriële bloei en versnelde verstedelijking van de jaren 50 en 60 van de twintigste eeuw, die hebben geleid tot een duidelijke uittocht van de bevolking van het platteland en het verdwijnen van deelpacht en de versnippering van boerderijen, vervangen door grotere percelen die worden beheerd door directe boeren.

Maar het landschap, ook al is het niet meer precies wat het geweest is, behoudt in wezen zijn suggestie. Veel van de boerderijen die op deze site worden beschreven, zijn de oude pachtershuizen, gerenoveerd en aangepast aan de behoeften van de gasten. (Franco Sartini)

In de oudheid werd de regio bezet door de Galliërs in het noorden en de Picenes ten zuiden van de rivier de Esino; vanaf de derde eeuw v.Chr. begon het zijn romanisering. Aanvankelijk verdeeld in twee regio’s, V (Piceno) en VI (Umbrië), werd het herenigd in 292 na Christus, maar later had het andere administratieve indelingen.

Terwijl de Longobarden zich vestigden in het zuidelijke deel van Ancona, controleerde het exarchaat van Ravenna het noordelijke deel (Maritime Pentapolis), dat de Franken later als een schenking aan de paus doorgaven (752). In de tiende eeuw lijkt de naam Marca te duiden op gebieden van keizerlijke invloed: eerst de Mars van Camerino, dan die van Fermo, uitgebreid door de toevoeging van het grondgebied van Ancona. Ondanks de macht van het seculiere en kerkelijke feodalisme (bisschoppen en abdijen) werden veel steden vrije gemeenten.

Uit de 19e eeuw. XIII bevestigde en consolideerde geleidelijk hun macht verschillende adellijke families, zoals de Montefeltro (in Urbino, Cagli, Fossombrone), de Da Varano (in Camerino) en tenslotte de Malatesta (van Pesaro tot Osimo). Maar het pausdom probeert op grond van oude rechten zijn gezag over het hele grondgebied op te leggen, nu eens door te vechten, dan weer door het eens te worden met de gemeenten, de feodale heren en de heren; al in de veertiende eeuw, dankzij het energieke optreden van kardinaal Albornoz, controleerde het direct of indirect vele steden en kastelen; vervolgens, na de kortstondige heerschappijen van Francesco Sforza (1433-44) en Valentino (begin 1500), voltooide hij de onderwerping van de regio door de gemeente Ancona (1532) te bezetten, vervolgens het hertogdom Urbino (1631), waar de familie Della Rovere, die de familie Montefeltro was opgevolgd, was uitgestorven. De Marche bleef in de Pauselijke Staten, met uitzondering van het korte intermezzo van de Napoleontische periode, totdat het in 1860 werd geannexeerd door het Koninkrijk Italië. (Aantekeningen ontleend aan de “Guida rapida d’Italia” van de Italiaanse Touring Club, uitgave 1986)

Overvloedige sporen van deze en andere historische en artistieke gebeurtenissen zijn bewaard gebleven in veel kleine en grote steden in de regio

Hoewel de regio geen eigen artistieke fysionomie heeft, neemt het een prominente plaats in in het kader van de Italiaanse kunst.

Opvallende Romeinse overblijfselen zijn verspreid over de regio Marche (Ascoli; Firma; Urbisaglia; Falerone; Helvia Ricina in de buurt van Macerata); De Boog van Augustus in Fano en de Boog van Trajanus in Ancona zijn bijna ongeschonden tot ons gekomen.

De bouwactiviteit tijdens de romaanse periode (XI-XIII eeuw) was opmerkelijk: onder de belangrijkste kerken, waar vaak een samensmelting is van Lombardische en Byzantijnse elementen, moeten we denken aan S. Maria di Portonovo bij Ancona, S. Maria a Pie’ di Chienti, S. Vittore delle Chiuse, S. Claudio al Chienti, S. Maria di Rambona, S. Ciriaco di Ancona, de kathedraal en de parochiekerk van S. Leo, de doopkapel van Ascoli, evenals civiele gebouwen in Ascoli, Ancona en elders.

De gotische periode (XIII-XV eeuw), waarin Venetiaanse invloeden geleidelijk de boventoon voerden, was ook vruchtbaar: onder de gebouwen vallen S. Francesco di Ascoli, S. Nicola di Tolentino, die een opmerkelijke cyclus van fresco’s van de Rimini-school van de jaren 1300 bevat, en de werken van Giorgio Orsini van Šibenik tot Ancona.

De Renaissance markeert het hoogtepunt van de kunst in de regio Marche. De activiteit concentreerde zich vooral in Urbino rond het prachtige Dogenpaleis en in Loreto in de basiliek van het Heilige Huis, waar beroemde architecten werden aangetrokken (Luciano Laurana; Baccio Pontelli; Francesco di Giorgio Martini; de Sangallo enz.), beeldhouwers (A. Sansovino) en schilders (Piero della Francesca, Melozzo, Signorelli, de Vivarini, Giusto di Gand); andere opmerkelijke gebouwen stonden in Pesaro (Palazzo Ducale, rocca, Villa dell’Imperiale), in Jesi (Palazzo della Signoria), in S. Leo (rocca) en in tal van plaatsen. Aan het begin van de jaren 1400 werd een lokale schilderschool gevormd (Gentile da Fabriano; de Salimbeni, enz.), die vervolgens fuseerde met de Umbrische school, terwijl ook talrijke werken van Venetiaanse kunstenaars binnenstroomden (C. Crivelli; Giovanni Bellini; Lot; Titiaan).

Twee grote genieën schonken vervolgens de regio aan de Italiaanse kunst: Bramante en Rafaël. Ten slotte is het vermeldenswaard de prachtige producten van de kleine kunsten, en vooral de majolica die zijn maximale pracht bereikte in Castel Durante (het huidige Urbania), Urbino en Pesaro. Vanaf de barok leefde de regio in de weerspiegeling van Rome. (Aantekeningen ontleend aan de “Guida rapida d’Italia” van de Italiaanse Touring Club, uitgave 1986)